ناگفته های زندگی خصوصی رابرت دنیرو هنرپیشه اسطوره ای هالیوود
سه شنبه سالگرد تولد رابرت دنیرو (Robert De Niro) از شاخص ترین بازیگران تاریخ سینمای جهان و برنده ۲ جایزه اسکار بود. وی صاحب چندین هتل و رستوران و استودیو فیلم تریبکا و همچنین بنیانگزار جشنواره فیلم تریبکا در نیویورک میباشد. وی دو بار ازدواج کرده و مجموعاً ۴ فرزند دارد. در طی تهیه یکی از فیلمهایش در فرانسه در سال ۱۹۹۸ دنیرو در رابطه با تماس با یک باند فحشا (روسپیگری) مورد بازجویی پلیس فرانسه قرار گرفت و اگرچه رسماً متهم نشد اما بواسطه آبروریزی گفت که دیگر به فرانسه نخواهد رفت. وی در سال ۲۰۰۶ از طرف دولت ایتالیا شهروند افتخاری آن کشور شد اگرچه گروهی از ایتالیایی ها به این امر اعتراض داشتند چون معتقد بودند دنیرو با ایفای نقشهای منفی و جنایتکارانه موجب آبروریزی ملی آنها شده است.
دنیرو شخصیتی لیبرال داشته و طرفدار حزب دمکرات میباشد و در انتخابات ریاست جمهوری بر علیه بوش و به نفع رقبای او (کری و گر) فعالیت کرد و همچنین در راهپیمایی هواداران اوباما شرکت کرد. دنیرو در بسیاری از نقشهای خود مظالم اجتماعی را به تصویر کشیده است و با کارگردانی فیلم (The Good Shepherd) تاریخچه پیدایش سازمان اطلاعاتی آمریکا (سیا) را به نمایش و انتقاد کشید.
زندگی و آثار دنیرو
(به نقل از ایسنا): رابرت دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در نیویورک بدنیا آمد. پدر وی نقاش و مجسمه ساز و مادرش نقاش بود و آن دو در طول یک کلاس نقاشی با یکدیگر آشنا شدند. هنگامی که زابرت ۳ ساله بود پدرو ومادرش از هم طلاق گرفتند و رابرت کودکی‌اش را در محلهٔ «ایتالیای کوچک» نیویورک و تحت سرپرستی مادرش گذراند و مدتی نیز جزو دارودسته لاتهای خیابانی بود.
ده ساله بود که کارش را با تئاتر آغاز کرد و در نمایشنامه «جادوگر شهر اُز» The Wizard of Oz هنرنمایی کرد و بعدها به کلاس بازیگری لی استراسبرگ رفت و بازیگری را نزد او آموخت و بدین ترتیب بود که به بازیگری متد اکتینگ تبدیل شد، سبکی که مارلون براندو وجیمز دین آغازگران آن بودند و با رابرت دنیرو و داستین هافمن به اوج قدرت خود رسید. باید گفت که او بازیگری درونگراست و بازیهای تأثیرگذار او منبع الهام بسیاری از بازیگران بوده‌است.
رابرت دنیرو سابقه طولانی در بازی در فیلم‌های «مارتین اسكورسیزی» دارد و در سال ۲۰۰۸ جایزه‌ی «دوربین طلایی» برلین را به‌پاس یك عمر حضور جاودانه در سینمای جهان از دستان «اسكورسیزی» دریافت كرد.
«دنیرو» برای اولین‌بار در سال ۱۹۶۳ در سن ۲۰ سالگی با فیلم «جشن عروسی» The Wedding Party به كارگردانی «برایان دی پالما» وارد دنیای سینما شد. وی كه بیشتر سال‌های دهه ۶۰ را در كارگاه‌های تئاتر گذراند، در سال ۱۹۶۵ در فیلم فرانسوی «سه اتاق در منهتن» بازی كرد و در دومین همكاری‌اش با «دی‌پالما» در سال ۱۹۶۸ در فیلم «تبریكات» حضور یافت و در سال ۱۹۷۰ در فیلم «سلام مادر» را بازی كرد.
«دنیرو» در سال ۱۹۷۳ با بازی در نقش یك بازیكن بیسبال درحال مرگ در فیلم «طبل را آهسته بزن»، Bang the Drum Slowly توجه اهالی سینما را به خود جلب كرد و در همان سال اولین همكاری او با «اسكورسیزی» با فیلم «خیابان‌های پایین شهر» رقم خورد كه بسیار خوش درخشید. وی یك سال بعد نقش ماندگار «ویتو کورلئونه» را در فیلم «پدرخوانده ۲» The Godfather: Part II به كارگردانی «فرانسیس فورد كوپولا» بازی كرد و اولین جایزه اسكار نقش مكمل را به‌دست آورد، هرچند در مراسم دریافت جوایز حضور نیافت و «كوپولا» از طرف او این جایزه را گرفت. البته سالها بعد (در سال ۲۰۰۷) کوپولا با انتقاد شدید از دنیرو و هم بازی او "آل پاچینو" در پدرخوانده، گفت که این دو پس از پدرخوانده دیگر بواسطه پول زیاد شوق هنرپیشگی با تمام وجودرا ندارند و کوپولا از آنها نا امید شده است.
«دنیرو» اولین بازیگر سینما نام گرفت كه با فیلمی كه اكثرا دیالوگ‌های غیرانگلیسی داشت، موفق به كسب اسكار می‌شد. او به‌همراه «مارلون براندو» كه نقش «دون ویتو پیر» را در «پدرخوانده» بازی كرد، تنها بازیگران سینما هستند كه برای بازی در نقش یك شخصیت، جایزه اسكار گرفته‌اند.
پس از فیلم «خیابان‌های پایین‌شهر»، «دنیرو» همكاری‌اش را با «اسكورسیزی» در فیلم‌های موفقی چون «راننده تاكسی» (Taxi Driver) (۱۹۷۶)، «نیویورك،نیویورك» (۱۹۷۷)، «گاو خشمگین» (۱۹۸۰)، «سلطان كمدی»(۱۹۸۳)، «رفقای خوب»(۱۹۹۰)، «تنگه وحشت» (۱۹۹۱) و «كازینو» (۱۹۹۵) ادامه داد. دنیرو بزرگترین افتخارات سینمایی‌اش را مرهون بازی در فیلم‌های «اسكورسیزی» است. وی برای فیلم «راننده تاكسی» نامزد اسكار شد و دومین جایزه اسكار خود را با فیلم «گاو خشمگین» Raging Bull (پوستر زیر) به‌دست آورد و در سال ۱۹۹۲ با فیلم «تنگه وحشت» Cape Fear برای ششمین بار نامزدی اسكار را تجربه كرد.
وی به‌خاطر تعهدی كه به نقش‌هایش داشت، در فیلم‌ها تن به هر مشقتی می‌داد. برای فیلم «گاو خشمگین» ۲۷ كیلو به وزن خود اضافه كرد، برای «تنگه وحشت» با ارتودنسی دندان‌هایش را به‌هم ریخت، در «پدرخوانده ۲» سه ماه در منطقه جنایت‌آمیز سیسیل ایتالیا زندگی كرد و برای «نیویورك، نیویورك» نواختن ساكسوفون را به‌سختی آموخت.
در اواسط دهه ۸۰ بود كه «دنیرو» برای تكراری نشدن نقشهای منفی به‌عنوان اراذل و اوباش، به فیلم‌های كمدی رو آورد كه از سرشناس‌ترین آنها می‌توان به «برزیل» (۱۹۸۵)، «گریز نیمه‌شب» (۱۹۸۸)، «این را تحلیل كن» ۱۹۹۹ (Analyze This) ، «ملاقات با والدین» ۲۰۰۰ (Meet the Parents) و «ملاقات با فاكرها» ۲۰۰۴ (Meet the Fockers) اشاره كرد.
«دنیرو» در بسیاری از ژانرهای سینمایی نقش‌آفرینی داشته است؛ برای مثال در سینمای وحشت آثاری چون «فرانكشتاین» (۱۹۹۴) و «موهبت الهی» (۲۰۰۴) را دارد، در سینمای كمدی شاهكاری چون «سلطان كمدی» را دارد كه نقش مقابل «جری لوئیس»، كمدین بزرگ تاریخ سینما را بازی كرد، در ژانر ورزشی در فیلم ماندگار «گاو خشمگین» بازی كرد كه به عقیده برخی منتقدین بهترین فیلم ورزشی تاریخ سینما است و در ژانر گنگستری هم فیلم «رفقای خوب» و «تسخیرناپذیران» را بازی كرده است. «رابرت دنیرو» ۶۷ ساله تاكنون در ۸۰ فیلم سینمایی بازی كرده و افتخارات فراوانی به دست آورده است. وی در سال ۱۹۸۱ برای فیلم «گاو خشمگین» بهترین بازیگر مرد جوایز گلدن گلوب شد، در سال ۱۹۹۳ شیر طلای افتخاری جشنواره ونیز را گرفت، در سال ۲۰۰۰ جایزه یك عمر دستاورد سینمایی سن‌سباستین را گرفت و در سال ۲۰۰۸ جایزه مشاركت چشمگیر در صنعت سینما را از كارلووی‌واری دریافت كرد.
«دنیرو» در سال ۱۹۹۳ وارد دنیای كارگردانی شد و اولین تجربه فیلمسازی‌اش را با «یك داستان برانكسی» A Bronx Tale به‌دست آورد. دومین فیلم او در سال ۲۰۰۶ با نام «چوپان خوب» The Good Shepherd بود كه «آنجلینا جولی» و «مت دیمون» در آن ایفای نقش داشتند.
یکی از آخرین نقش‌آفرینی های «دنیرو» در سینما در فیلم های «قتل عادلانه» Righteous Kill در سال ۲۰۰۸ بود كه نقش مقابل «آل‌پاچینو» را بازی كرد. What Just Happened و Everybody's Fine دو فیلم دیگر او در ۲ سال گذشته بوده اند.
