کفش پاشنه بلند: هدیه سربازان شاه عباس به زنان جهان
شاید خیلی‌‌ها ندانند که کفش پاشنه بلند که زمانی در اروپا نماد ثروت و شیکپوشی بود هدیه سربازان اسب سوارشاه عباس به جهان می‌باشد. به گزارش بی بی سی به نقل از الیزابت سمل‌هک، کارشناس در موزه کفش باتا در تورنتو، در ایران یک جنگاور خوب باید در سوارکاری مهارت خوبی می‌داشت؛ وقتی یک سرباز روی رکاب اسبش می‌ایستاد، پاشنه‌های کفشش کمک می‌کرد حالتش را حفظ کند و بتواند با تیروکمان هدف‌گیری بهتری داشته باشد. اواخر قرن ۱۶ میلادی، شاه عباس (صفوی) که بزرگ‌ترین سواره نظام جهان را داشت، به دنبال ارتباط با حاکمان اروپای غربی و یافتن متحدانی برای مقابله با امپراتوری عثمانی (بزرگ‌ترین دشمن آن زمان شاه عباس) بود. در سال ۱۵۹۹ میلادی، شاه عباس اولین هیات دیپلماتیک ایران را به اروپا فرستاد. موجی از علاقه به آنچه ایرانی‌ها با خود داشتند، اروپای غربی را فرا گرفت. اشراف با ذوق و شوق به کفش‌های طرح ایرانی روی آوردند تا به ظاهر خود جلوه‌هایی از مردانگی بدهند و به نظر می‌رسید که فقط کفش‌های پاشنه‌بلند می‌توانند چنین جلوه‌ای را فراهم کنند.
برای مثال گفته میشود لویی چهاردهم، از پادشاهان فرانسه، صاحب یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های کفش در زمان خود بوده است. او که پادشاهی صاحب‌نام در عصر خود به شمار می‌رفت، تنها یک متر و ۶۳ سانتیمتر قد داشت و با پوشیدن کفش‌هایی با پاشنه‌های ۱۰ سانتیمتری خود را بلندقدتر نشان می‌داد. پاشنه‌ها و کف این کفش‌ها همیشه قرمزرنگ بود. رنگی که گران تمام می‌شد و به نوعی، جنگاوری و رزم‌آور بودن فرد را هم نشان می‌داد. در دهه ۱۶۷۰ میلادی، لویی چهاردهم دستوری صادر کرد که براساس آنها تنها اعضای دربارش اجازه داشتند کفش‌های پاشنه‌بلند قرمزرنگ بپوشند.
اروپایی‌ها در ابتدا به کفش‌های پاشنه‌دار روی آوردند تا مردانگی خود را پررنگ‌تر کنند، اما بعدها، گرایش و شوق و ذوق زنان در روی آوردن به طرح‌های لباس مردانه باعث شد به تدریج استفاده از کفش‌های پاشنه‌دار بین زنان و کودکان هم مرسوم شود. در دهه ۱۶۳۰ میلادی، شاهد زنانی هستیم که موهایشان را کوتاه می‌کنند. کلاه‌هایی مردانه به سر می‌گذاشتند و با همین رویکرد هم کفش پاشنه‌بلند می‌پوشیدند.
هلن پرسون، کارشناس موزه ویکتوریا و آلبرت، می‌گوید: "(از اواخر قرن ۱۷ میلادی) کم‌کم شاهد تغییر پاشنه کفش‌ها هستیم. مردها به پوشیدن کفش‌هایی با پاشنه‌های چهارگوش کوتاه روی آوردند، در حالی که پاشنه کفش‌های زنان بلندتر و باریک‌تر با انحناهایی ظریف شد." تحولات زمانه به‌تدریج زمینه‌ساز حذف امتیازات طبقاتی بر مبنای نسبت و ارتباط افراد با طبقه بالادست و اشراف شد. از آن زمان بود که نوع لباس پوشیدن مردان هم تغییر کرد و ساده‌تر و کاربردی‌تر شد.
