چگونه یک فارغ التحصیل استنفورد در ایران شرکت میلیارد دلاری تاسیس کرد؟ خروج سالانه ۱۵۰ هزار نخبه از کشور: ضرر ۱۵۰ تریلیارد دلاری تنگ نظری، مافیا، سانسور

۵ سپتامبر ۲۰۱۸

به گزارش خبرگزاریهای ایران، رییس سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران با بیان اینکه سالانه ۱۵۰۰ میلیارد دلار از طریق فرار مغزها هدر می رود، داستان شکل گیری اسنپ در ایران با استفاده از فکر جوان نخبه ای که به آمریکا مهاجرت کرده بود را روایت کرد. احمد خرم در نخستین همایش بین المللی مدیریت انرژی در ساختمان و فناوریهای مرتبط اظهار کرد: دکتر ستاری، معاون رییس جمهوری چند سال پیش به آمریکا رفته بود. آنجا فارغ التحصیلان ایرانی آمدند و با او درد دل کردند. یک فارغ التحصیلی از دانشگاه استنفورد گفت من در یک شرکت آی تی کار می کنم و با پاداشم ماهیانه ۱۶ هزار دلار حقوق می گیرم. دکتر ستاری به او گفت فرد نوآوری هستی به ایران بیا در ایران بهتر می توان درآمد داشت. آن جوان پاسخ داد نمی شود کار کرد. به هر حال به ایران آمد و به تاکسیرانی رفت. جلویش ایستادند. اما دکتر ستاری از او حمایت کرد و ۱۰ ماه طول کشید تا دو جوان ایرانی، اسنپ را راه انداختند. در فروردین امسال ارزشیابی اسنپ به ۱.۵ میلیارد دلار رسید. یعنی دو جوان ایرانی ظرف دو سه سال توانستند ۱.۵ میلیارد دلار ارزش ایجاد کنند. اینجا می توان فهمید جوانانی که از کشور مهاجرت می کنند چه ارزش افزوده ای می توانند خلق کنند.

وی ادامه داد: یونسکو می گوید سالیانه ۱۵۰ هزار نخبه از ایران می روند. هر تحصیل کرده دانشگاهی تا به بهره دهی برسد یک میلیون دلار هزینه اش می شود. یعنی ما سالیانه ۱۵۰ هزار میلیون دلار نیروی انسانی نخبه از دست می‌دهیم و ککمان هم نمی گزد.

خرم خاطرنشان کرد: ایران یک درصد جمعیت دنیا، یک درصد از خاک دنیا و ۹ درصد از منابع دنیا را در اختیار دارد. این افتخار نیست بلکه مایه خجالت است که ۹ درصد از منابع و معادن دنیا را داریم و کشور امروز سه سال است به اینجا رسیده که بودجه های عمرانی صفر شده است. بحث از اینکه صرفه جویی در انرژی داشته باشیم بحث امروز نیست بلکه دهها سال مطرح می شود ولی نتیجه نداده است.

رییس سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران با اشاره به امضای یک پروتکل بین ایران و کره جنوبی در سال ۱۳۵۳ شمسی خاطرنشان کرد: خیابانی در سئول به نام تهران نامگذاری شد که هم اکنون تمام شرکتهای مهم کره جنوبی در آن است. یک خیابان هم در تهران به نام سئول نامگذاری شد؛ خیابانی سوت و کور که یک باشگاه که نصف آن را نهادی تصرف کرده و نصف دیگرش را مردم به شکل نیم بند استفاده می کنند. زمانی که ایران این پروتکل را امضا کرد؛ نخست وزیر کره جنوبی زیر آن نوشت به امید روزی که سئول، تهران شود. حالا بعد از ۴۴ سال ما باید می گوییم به امید روزی که تهران، سئول شود!

مرتبط با مهاجرت: